تاریخچه ساز بانجو

تاریخچه ای کوتاه بر ساز بانجو

همانطور که میدانیم خاستگاه اولیه بانجو مشخص نیست. اما این ساز شباهت هایی با آلات موسیقی آفریقای غربی، چون کورا (the kora) که یک ساز زهی با پوسته ای بر روی بدنه ای کدویی شکل است، دارد. اما برخلاف بانجو، کورا دسته ای چوبی و حلقه هایی فلزی دارد که این حلقه ها کارکردی شبیه فرت ها دارند.

در سازهای اولیه ای که به بانجو شباهت داشتند و در آمریکا ظهور کرده بودند از کدو برای ساختن بدنه، از پوست حیوانات برای رزونیت صدا و چوب برای ساختن دسته که بسیار هم ساده بود استفاده می شد. این سازها سیم هایی متفاوت (با صداهای متفاوت) داشتند.

در اوایل قرن هفدهم نمونه های نخستین بانجوی امروزی در کارائیب شروع به ظهور نمود. این آلات موسیقی که دارای فینگربورد و کوک بودند تاثیر سایر سازهای غربی را بر روی بانجو نشان می دهند.

این مدل های اولیه از بانجوی امروزی توسط برده ها نواخته می شد، و تا سال ۱۸۳۰ که یک مطرب دوره گرد سفید پوست اهل ویرجینیا، به نام جوئل واکر سوینی (joel walker Sweeney) این ساز را برای خود برگزید، همچنان در دست برده ها بود. بانجوی او ۴ سیم یکسره داشت، به همراه سیم پنجم که از بقیه کوتاه تر بود، و بدنه ای شبیه به طبل. بانجو خیلی زود هواداران خود را در سراسر آتلانتیک پیدا کرد درست در زمانی که سوینی فعالیت دوره گردی خود را به انگلستان، جایی که بانجوی او تبدیل به یکی از ستون های اصلی سازهای مورد استفاده در سالن های موسیقی تبدیل شد گسترش داد.

بانجو محبوبیت روزافزون خود را هم چنین مدیون چارلی پول و گروه سه نفره او هست، ولگردان کارولینای شمالی. پول، به دلیل جراحتی که بر اثر بازی بیس بال به دستش وارد شده بود، تکنیک سه انگشتی را که با نام کلاسیک یا بانجوی فینگر استایل شناخته می شود، ابداع کرد. 

با تکنیک نوازندگی ایی شبیه بلوز و بخش های ملودیک و پر از ظرایف و پیچیدگی بانجو و گیتار، این دوره گردان و ریکورد های پرطرفدار آنها در ۱۹۲۰، تبدیل به الگویی برای استایل بلوگرس به سبک امروزی شد.

تحت تاثیر تکنیک پول، ارل اسکراگز  (Earl Scruggs), نوازنده ی بانجو در گروه بیل مونروئه (groundbreaking blue grass boys ) در ۱۹۴۰، تعریفی عملی از صدای بانجوی مدرن بلوگرس ارائه داد.